"သပိတ္ကိုေဆာင္ခြင့္ရေစေသာ"

ဆြမ္းခံတဲ့အက်င့္ျမတ္ဆိုတာ အဲဒီအက်င့္ျမတ္ကိုလည္း ၾကည္ညိဳႏိုင္၊ သဒၶါတရားလည္းရွိႏိုင္ၾကတဲ့ ဒကာ-မေတြ ရွိတဲ့ အရပ္မွာသာ တည္ရွိႏိုင္ပါတယ္။ အိုးခြက္ေဆာင္စရာမလို ေစ်းဝယ္စရာမလို ရဟန္းပီပီ သပိတ္ကိုေဆာင္ရံုမွ်နဲ႔ ပရိယတ္ ပဋိပတ္ အားထုတ္ခြင့္ရနိုင္တဲ့ေနရာ ဆိုတာ ကမၻာမွာ သိပ္ရွားသြားပါၿပီ။

ဒီေန႔ေခတ္ အိႏၵိယ သီရိလကၤာတို႔မွာ ပညာသင္ေနၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္အမ်ားစုဟာ သပိတ္မေဆာင္ အိုးခြက္ကိုေဆာင္ၿပီး ပညာသင္ယူေနၾကရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ..?

အိႏၵိယမွာက ဗုဒၶဘာသာမဟုတ္သူေတြမ်ားသြားၿပီ၊ ဆြမ္းေလာင္းရေကာင္းမွန္း မသိေတာ့ဘူး၊ ဆြမ္းခံရနိုင္ဖို႔ မလြယ္ေတာ့ဘူး။ သီရိလကၤာႏိုင္ငံကေတာ့ ဆြမ္းခံတဲ့အက်င့္ကို ဓုတင္အက်င့္ျမတ္ အျဖစ္ ေလးေလးနက္နက္ ခံယူၿပီး အင္မတန္ ဆြမ္းေလာင္းခ်င္ၾကပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ရဟန္း အမ်ားစုကေတာ့ ဆြမ္းခံတယ္ဆိုတာ ရွက္စရာလို႔ ထင္ကုန္ၾကၿပီ။

ေလ့လာသူတစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ သီရိလကၤာသည္ ဒတ္ခ်္၊ ေပၚတူဂီ၊ အဂၤလိပ္တို႔လို ခရစ္ယာန္ သာသနာျပဳမင္းေတြလက္ေအာက္မွာ ႏွစ္ေပါင္း (၄၀၀) ေလာက္ ေနထိုင္ခဲ့ရတဲ့ အတြက္ အဲဒီဘာသာရဲ႕ ရိုက္ခတ္မႈေတြရွိခဲ့တယ္။ ရဟန္းငယ္ေတြအေနနဲ႔ ဆြမ္းခံရတာရွက္စရာလို႔ ထင္ကုန္ၾကတယ္ ၊ ေတာင္းစားရတဲ့အလုပ္ အင္မတန္ေအာက္က်ေနာက္က်နိုင္တဲ့အလုပ္လို႔ ထင္ကုန္ၾကတာျဖစ္တယ္လို႔ သံုးသပ္ၾကပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ မ်က္ျမင္အရ ဒီေန႔ေခတ္ သီရိလကၤာမွာ ဆြမ္းခံတဲ့ ရဟန္းသာမေဏဆိုတာ သိပ္ရွားသြားၿပီ။ ဒကာ-မေတြအေနနဲ႔ ဆြမ္းေလာင္းခ်င္စိတ္ ရွိၾကေသာ္လည္း စိတ္ရွိသေလာက္ ဆြမ္းေလာင္းခြင့္ မရၾကေတာ့ဘူး။ (ေတာရြာဘက္ေတြမွာေတာ့ အနည္းအက်ဥ္းေတြ႕ရ ပါေသးတယ္။)

.................................................

ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ဆြမ္းေလာင္းျခင္းကုသိုလ္ကို အထြတ္အျမတ္ထားတဲ့ ဒကာ-မေတြ မ်ားစြာရွိေနေသး သလို ဆြမ္းခံျခင္းက်င့္ဝတ္ကို အေလးအနက္ထားတဲ့ ရဟန္း-သာမေဏေတြလည္း မ်ားစြာ ရွိေနပါေသးတယ္။

ဒီအခ်က္သည္ ေငြမ်ားမ်ားလည္း အကုန္မခံနိုင္၊ ဆြမ္းဟင္းအမယ္ မ်ားမ်ားလည္း မခ်က္ျပဳတ္နိုင္၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအေရာက္ ဆြမ္းပို႔ဖို႔လည္း သီးသန္႔အခ်ိန္မေပးနိုင္တဲ့ ဒကာ-မေတြအတြက္ တကယ့္ အခြင့္အေရးတစ္ရပ္ပါပဲ။ မိမိတို႔စားေသာက္ဖို႔ ခ်က္ျပဳတ္သည့္အထဲက တစ္ဇြန္း တစ္ေယာင္းမ ေလာင္းလွဴရံုမွ်ျဖင့္ ဆြမ္းဒါနကုသိုလ္ရွင္ ျဖစ္ေစနိုင္တဲ့ မဟာအခြင့္အေရးႀကီးပါပဲ။

ရဟန္း-သာမေဏမ်ားအတြက္လည္း (ေစ်းျခင္းဆြဲစရာမလိုပဲ၊  အိုးခြက္ကို ေဆာင္စရာမလိုပဲ၊ ထမင္းဆိုင္ေတြမွာ သြားစားစရာမလိုပဲ) သပိတ္ကို ေဆာင္ရံုမွ်နဲ႔ ေဘာဇနသပၸါယမွ်တစြာ ပရိယတ္- ပဋိပတ္ အားထုတ္ခြင့္၊ ျပန္လည္ေဟာေျပာပို႔ခ်ခြင့္ေတြ ရလိုက္ၾကတာပါပဲ။  တကယ္ေတာ့ ဆြမ္းခံျခင္း ဆြမ္းေလာင္းျခင္းဆိုတာ ဒကာ-မေတြအတြက္ေရာ၊ ရဟန္းသာမေဏအတြက္ပါ အင္မတန္ေက်းဇူး မ်ားေစတဲ့ က်င့္ဝတ္ႀကီးတစ္ခုပါ။

........................................................

စာေရးသူအေနနဲ႔ ကံပစ္ခ်သည့္အတိုင္း ေတာၿမိဳ႕ ေတာရြာေလးေတြမွာ (၆) ႏွစ္တိုင္တိုင္ ေက်ာင္းထိုင္ ခဲ့ဖူးေၾကာင္း ယခင္ေဆာင္းပါးေတြမွာ ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲသလို ေက်ာင္းထိုင္ခဲ့စဥ္တုန္းက ဝါတြင္းကာလဆိုရင္ ဆြမ္းခံၾကြျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ ေက်ာင္းဒကာေတြကေတာ့ သေဘာမက်ပါဘူး။ သူတို႔ပို႔တဲ့ ဆြမ္းနဲ႔ မလံုေလာက္လို႔သာ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းၾကီး ဆြမ္းခံၾကြရတယ္လို႔ အထင္ခံရမွာ ရွက္ၾကပါသတဲ့။ အဲသလိုမဟုတ္ေၾကာင္း အက်ယ္တဝင့္ ရွင္းျပရပါတယ္။ (ဒကာေတြက တပည့္ေတာ္တို႔ မ်က္ႏွာကိုလည္း ေထာက္ပါဦးဘုရားဆိုတဲ့အတြက္ ဆြမ္းခံက်င့္ဝတ္ကိုဖ်က္လိုက္ၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြ မနည္းေလာက္ဘူးလို႔လည္း အေတြးေရာက္ခဲ့ပါတယ္။)

ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဆြမ္းခံၾကြေတာ္မမူဖို႔ ဘုရာ့ခမည္းေတာ္ႀကီးကိုယ္တိုင္  ဘုရားရွင္ကို အသည္းအသန္ တားျမစ္ခဲ့တာကို စာေပမွာ ေတြ႔ရတယ္။ သားဘုရားဆြမ္းခံၾကြတဲ့အတြက္ ဘုရင္တစ္မ်ိဳးႏြယ္လံုး သိကၡာက် အရွက္တကြဲျဖစ္ရတယ္ဆိုၿပီး အသည္းအသန္လာတားေနတဲ့ ခမည္းေတာ္ႀကီးကို  "ခမည္းေတာ္မင္းၾကီး ဤမဟာသမၼတခတၱိယ မင္းမ်ိဳးမင္းႏြယ္ဆုိသည္ကား သင္မင္းၾကီးတုိ႕ရဲ႕ အမ်ဳိးအႏြယ္သာျဖစ္ပါတယ္။ သားဘုရားတို႔သည္ကား ဒီပကၤရာ အစရွိေသာ ဘုရားရွင္တုိ႕ရဲ႕ အႏြယ္သာ ျဖစ္တယ္။ ထိုေနာင္ေတာ္ဘုရားရွင္တုိ႕သည္လည္း အိမ္စဥ္လွည့္လည္ဆြမ္းခံျခင္း အက်င့္ျမတ္ျဖင့္သာ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ျပဳေတာ္မူခဲ့ၾကပါတယ္' လို႔ ရွင္းျပေတာ္မူရတယ္။

ဒါ့အျပင္ "ခမည္းေတာ္မင္းၾကီး ရဟန္းျဖစ္ေသာသူသည္ လူဒကာ-မတုိ႕၏ အိမ္တံခါး၀၌ သပၸါယ္စြာ ရပ္၍ရအပ္ေသာဆြမ္းကို မွီ၀ဲ သုံးေဆာင္ျပီး က်င့္ၾကံအားထုတ္ရသည္။ အေနသနမဖက္ ေကာင္းစြာ က်င့္အပ္ေသာ ဆြမ္းခံလွည့္လည္ျခင္း အက်င့္ကို မခၽြတ္မယြင္း က်င့္ရသည္။ ထုိသုိ႕က်င့္ၾကံအားထုတ္ေသာ ရဟန္းမွာ ပစၥဳပၸန္ တမလြန္ႏွစ္တန္ေသာ ဘ၀၌ ခ်မ္းသာစြာ ေနထုိင္ရသည္။" စသျဖင့္  ဘုရားကိုယ္ေတာ္တိုင္  ေဟာေတာ္မူခဲ့ရဖူးပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဆြမ္းခံရတဲ့ ေကာင္းက်ိဳးေတြဟာ မနည္းလွပါဘူး။ စာသင္သားဘဝ တုန္းကလည္း ေန႔စဥ္ဆြမ္းခံမၾကြမီနဲ႔ ဆြမ္းခံၾကြဆဲေတြမွာ ေမတၱာေကာင္းေကာင္း ပို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီးဘဝ ဆြမ္းခံၾကြစဥ္မွာေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႔အိမ္မွာ လင္မယား ရန္ျဖစ္ေနၾကရင္ေတာင္ "ေဟ့.. ေတာ္ၾကေတာ့၊ ဆရာေတာ္ ဆြမ္းခံၾကြလာေနတယ္" ဆိုတဲ့ ဟန္႔တားသံေတြကို ၾကားခဲ့ရတယ္။ ေက်ာင္းထိုင္ ဘုန္းႀကီးကိုယ္တိုင္ ရြာထဲဆြမ္းခံၾကြတဲ့အတြက္ ရြာသူ-ရြာသားေတြနဲ႔ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီးမ်က္ႏွာမစိမ္းေတာ့ဘူး။ ခါတိုင္းဆိုရင္ တစ္လမွ တစ္ခါ အလွည့္က်ဆြမ္းပို႔တဲ့ ကုသိုလ္မ်ိဳးကိုသာ ရခဲ့ၾကတဲ့ ရြာသူ-ရြာသားေတြအေနနဲ႔ ေန႔စဥ္ဝတ္မပ်က္ ဆြမ္းဒါနကုသိုလ္ျပဳခြင့္ေတြ ရခဲ့ၾကတယ္။ ဘုန္းႀကီးဆြမ္းခံၾကြတဲ့လမ္းကို ဗြက္မေပါက္ ေက်ာက္မစူးေအာင္ ဂရုစိုက္ျပဳျပင္ေပးသူေတြ ေပၚလာတယ္။ လမ္းကိုျပဳျပင္သူေတြေပၚလာေတာ့ ဘုန္းႀကီးတင္မက တစ္ရြာလံုးလည္း ေကာင္းေကာင္းသြားလာၾကရေတာ့တာေပါ့။ ပီတိျဖစ္စရာေတြခ်ည္းပါပဲ။

.........................................

ေစာေစာက စကားကို ျပန္ေကာက္ရရင္ "ဒီေန႔ေခတ္မွာ အိုးခြက္ေဆာင္စရာမလို ေစ်းဝယ္စရာမလိုဘဲ ရဟန္းပီပီ သပိတ္ကိုေဆာင္ရံုမွ်နဲ႔ ပရိယတ္ ပဋိပတ္ အားထုတ္ခြင့္ရနိုင္တဲ့ေနရာ ဆိုတာ ကမၻာမွာ သိပ္ရွားသြားပါၿပီ။  သပိတ္ပိုက္ၿပီး ဆြမ္းခံၾကြရင္ပင္ သူေတာင္းစားဆိုၿပီး လိုက္ဖမ္းမယ့္ႏိုင္ငံေတြ၊ စစ္တပ္အေစာင့္အေရွာက္နဲ႔ ဆြမ္းခံၾကြေနရတဲ့ ႏိုင္ငံေတြ အမ်ားႀကီး ေပၚေပါက္လို႔လာေနပါၿပီ။"

ျမန္မာျပည္ႀကီးမွာေတာ့ ဘုရားအလိုေတာ္က် နည္းေကာင္းလမ္းမွန္ ဆြမ္းခံက်င့္ဝတ္ကို ထိန္းသိမ္းေတာ္မူထားၾကတဲ့ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္ေတြ၊ သဒၶါတရား အားႀကီးလွတဲ့ ဒကာ-မေတြ မ်ားစြာရွိေနေသးတဲ့အတြက္ ရဟန္းပီပီ က်င့္သံုးေနထိုင္ခြင့္ေတြမ်ားစြာ ရွိေနပါေသးတယ္။

ျမန္မာျပည္တည္းဟူေသာ သာသနာ့ခံတပ္ေတာ္ၾကီးကို မက်ဆံုးရေလေအာင္ စြမ္းစြမ္းတမံ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေတာ္မူေန ၾကတဲ့ ဆရာေတာ္သံဃာေတာ္ေတြ၊ ရဟန္း-သာမေဏေတြ၊ သူေတာ္-သီလရွင္ေတြ၊ ဒကာ-ဒကာမေတြ အားလံုး ႏွလံုးစိတ္ဝမ္းေအးခ်မ္းစြာျဖင့္ သာသနာေတာ္အက်ိဳး ေလာကေကာင္းက်ိဳးကို သယ္ပိုးေတာ္မူႏိုင္ၾကပါေစေသာ...။ အိုးခြက္မေဆာင္ သပိတ္ေဆာင္၍ သာသနာ့ဝန္ကို ေဆာင္ခြင့္ရေစေသာ..။

ေမတၱာျဖင့္

အရွင္ဝိသာရဒ (ရမၼာဝတီ)

09/01/2013

 

ဤပန္းခ်ီကားကို အင္တာနက္မွကူးယူပါသည္။ (မူရင္းပိုင္ရွင္မ်ား ခြင့္ျပဳႏိုင္ၾကပါေစ..။)