ခဏခဏ အမွတ္ရမိတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခု

ခုတေလာ လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္ေလာက္က အျဖစ္အပ်က္ကေလး တစ္ခုကို ခဏခဏ အမွတ္ရေနမိတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေနထိုင္မေကာင္းတဲ့ အခါမ်ိဳးေတြမွာ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကေလးကို ျပန္ အမွတ္ရမိတတ္ပါတယ္။

အဲဒီတုန္းက  ေတာရြာေလးတစ္ရြာမွာ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီးအျဖစ္ တာဝန္ယူေနခဲ့ရတယ္။ ရြာကေလးဟာ ျမစ္နဲ႔ နီးတဲ့အေလ်ာက္ တခါတေလ မနီးမေဝးရြာေတြက ျမစ္ထဲမွာ တစ္လ ႏွစ္လ စသည္ မိသားစုလိုက္ တဲထိုးေနထိုင္ၿပီး တံငါလုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္ၾကသူေတြရဲ႕ သာေရးနာေရးပြဲေတြကို  ျမစ္ထဲအထိ လိုက္ပါေဆာင္ရြက္ ေပးရတတ္ပါတယ္။

ေဆာင္းရာသီရဲ႕ ညေနခင္းတစ္ခုမွာ ျမစ္ထဲက တဲစုတစ္စုဆီကို အျခားသံဃာေတာ္ (၈) ပါးနဲ႔အတူ ၾကြေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ စက္တပ္ေလွကေလးေတြနဲ႔ လာေရာက္ပင့္ေဆာင္ၾကတာပါ။ ေနဝင္ဆည္းဆာမွာ ေတာင္ျပန္ေလ ေျပလ်လ်နဲ႔ ဒီေရအက်ေၾကာင့္ လိႈင္းလံုးကေလးေတြ တအိအိထေနတဲ့ ျမင္ကြင္းဟာ ဘယ္လိုမွ ေမ့ေပ်ာက္လို႔ မရတဲ့ ျမင္ကြင္းတစ္ခုပါပဲ။ တစ္နာရီခြဲ သာသာေလာက္ ခုတ္ေမာင္းအၿပီးမွာေတာ့ ေရလုပ္သားမ်ား စံေပ်ာ္ရာ ပိုက္ဆိပ္တဲစုဆီသို႔ ဆိုက္ေရာက္ၾကပါေတာ့တယ္။  

ဒီေရေတာထဲက သစ္ပင္ရွည္ရွည္ေတြကို တိုင္လုပ္ၿပီး ျမစ္ထဲမွာ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ေျခတံရွည္တဲေတြပါ။ တဲတစ္ခုနဲ႔တစ္ခုကို အလြယ္တကူ ကူးသန္းသြားလာလို႔ရေအာင္ တံတားကေလးေတြထိုးၿပီး လက္ရန္းတန္းကေလးေတြ တပ္ဆင္ထားၾကတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ သံဃာေတာ္ ကိုးပါးကို သံုးေနရာခြဲၿပီး ေနရာခ်ထားေပးပါတယ္။ သံဃာေတာ္ေတြနဲ႔အတူ လိုက္ပါလာတဲ့ ဒကာႀကီး အေယာက္ (၂၀) ေလာက္ကိုလည္း သင့္ေတာ္သလို ေနရာခ်ထားေပးၾကပါတယ္။ သူတို႔တဲစုမွာ တဲအိမ္ေပါင္း (၂၀) ေက်ာ္ရွိပါတယ္။

ေရေႏြးၾကမ္း၊ အေအး၊ ထန္းလ်က္မ်ား ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းၿပီး၊ တစ္နာရီေလာက္ နားၾကၿပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့ တဲတန္းရဲ႕အလယ္ ဧည့္ခန္းလို႔ ေခၚႏိုင္တဲ့ ေနရာမွာ စုေဝးၾကၿပီး သံဃာေတာ္မ်ားထံမွ ပရိတ္တရား ေဒသနာေတာ္မ်ားကို နာၾကားၾကပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ ဆရာေတာ္တစ္ပါးက ညတရားေဒသနာ ဆက္လက္ေဟာၾကားခ်ီးျမွင့္ေတာ္မူၿပီး အသီးသီး အနားယူၾကရပါတယ္။ သူတို႔ေတြကေတာ့ ေနာက္ေန႕သံဃဒါနဆြမ္းအတြက္ ျပင္ဆင္ခ်က္ျပဳတ္ၾကရင္း၊ ကေလးေတြကေတာ့ ဗီဒီယိုၾကည့္ရင္း တစ္ညတာကို ကုန္လြန္ေစခဲ့ၾကပါတယ္။

ေနာက္ေန႔မနက္ အရုဏ္ဆြမ္းဘုဥ္းေပးအၿပီးမွာေတာ့ အေညာင္းေျပအညာေျပ တံတားေလးေပၚမွာ ေျခဆန္႔လက္ဆန္႔ လုပ္ရင္း ျမစ္ျပင္ႀကီးရဲ႕အလွမွာ နစ္ေမ်ာေနမိပါတယ္။ ပင္လယ္ေပ်ာ္ ငွက္ကေလးေတြလည္း ဟိုမွသည္မွ ပ်ံဝဲရင္း ဘာသာဘာဝ ျမဴးထူးေပ်ာ္ပါးေနၾကတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ နီးစပ္ရာ တဲစုေတြဆီက စက္တပ္ေလွငယ္ကေလးမ်ားလည္း တဘုတ္ဘုတ္ ျမည္သံေပးရင္း ဟိုမွသည္မွ ေရာက္လာေနၾကပါတယ္။ အသံခ်ဲ႕စက္က ဖြင့္ထားတဲ့ ဓမၼေတးသံေတြ ၾကားထဲမွာ “ကပိုင္ေခ်ာင္းအုပ္စု ေရာက္လာရာေဝး၊ လာကတ္ေဝး (ကပိုင္ေခ်ာင္းအုပ္စု ေရာက္လာၿပီေဟး၊ လာၾကေဟး) ”  စတဲ့ အသိေပးသံ ႀကိဳဆိုသံေတြနဲ႔ စည္ကားေနပါတယ္။

 မနက္ (၈း၀၀) နာရီေလာက္မွာ သီလေပး၊ တရားေဟာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေန႔က ဓမၼပဒပါဠိေတာ္လာ

“ေယာ စ ၀ႆသတံ ဇီေ၀၊ ဒုႆီေလာ အသမာဟိေတာ။

ဧကာဟံ ဇီ၀ိတံ ေသေယ်ာ၊ သီလ၀ႏၲႆ စ်ာယိေနာ။” ဆိုတဲ့ ဂါထာကို သူတို႔ နားလည္လြယ္ေအာင္ ေဟာေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဦးဇင္းတို႔လူမ်ိဳးေတြဟာ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြပီပီ သူ႕အသတ္ကိုမွီၿပီးေတာ့မွ ကိုယ့္အသက္ကို ေမြးရတဲ့ အလုပ္မ်ိဳးေတြကို မလုပ္လိုသူေတြကမ်ားပါတယ္။ ငါ့ဝမ္းပူဆာ မေနသာလို႔၊ အျခားလုပ္စရာမရွိလို႕၊ မလႊဲသာလို႔ လုပ္ရသည့္တိုင္ေအာင္ အခိုက္အတန္႔မွ်သာ ဒီလုပ္ငန္းကို လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ အသိက လူတိုင္းမွာ ရွိၾကပါတယ္။  ဒီလုပ္ငန္းကေန ရနိုင္သေလာက္လည္း ရုန္းထြက္တတ္ၾကပါတယ္။ အနည္းဆံုးေတာ့ သႀကၤန္ ဝါကၽြတ္ ဆိုသလို အခါႀကီး ရက္ႀကီးေတြမွာ သူ႔အသက္ကိုမွီခိုရတဲ့ အလုပ္မ်ိဳးေတြကေန လြတ္ေအာင္ေရွာင္ၿပီး ဥပုသ္သီလ ေဆာက္တည္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားတတ္ၾကပါတယ္။

ဒီကေန႔သည္လည္း ဒကာ-ဒကာမတို႔ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္း လုပ္ငန္းကို ရပ္နားၿပီး သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ နီးစပ္ရာ မိသဂၤဟမ်ားကို ဖိတ္မႏၱကျပဳလို႔၊ ကိုယ္တိုင္လည္း သီလေဆာက္တည္လို႔၊ သူတပါးတို႔ကိုလည္း သီလေဆာက္တည္ေစလို႔၊ သီလရွိတဲ့သူေတြကို အလွဴဒါနျပဳလို႔၊ တရားဓမၼေတြ နာၾကားလုိ႔ ေနၾကတယ္ဆိုတာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈျပဳရမယ့္အေရးမွာ မေမ့မေလ်ာ့ ေနၾကရာလည္း ေရာက္ပါတယ္။

“သီလ, သမာဓိမ႐ွိဘဲ အႏွစ္တစ္ရာပတ္လံုး အသက္႐ွည္ေနရျခင္းထက္ သီလ, သမာဓိရွိၿပီး သမထ-၀ိပႆနာကို ႐ႈေနေသာသူရဲ႕ တစ္ရက္ တနက္မွ် အသက္႐ွည္ရျခင္းက ပိုၿပီး ျမတ္တယ္” လို႔ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာေတာ္မူထားတဲ့အတြက္ မိမိတို႔ အသက္ေမြးတယ္ဆိုတာဟာ အသက္ရွင္ရပ္တည္ေနရံုမွ်ေလာက္သာ မဟုတ္ဘဲ၊ သီလေဆာက္တည္ႏိုင္ေရး၊ သမာဓိ ပညာ လုပ္ငန္းေတြကို လုပ္ႏိုင္ေရးအတြက္လည္းျဖစ္တယ္ ဆိုတာကို မေမ့မေလ်ာ့ ဦးတည္ထားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ေန႔တာ သီလနဲ႔ ျပည့္စံုတာကိုေတာင္ ဘုရားရွင္ ခ်ီးမႊမ္းေတာ္မူရင္ တစ္ပတ္တာ၊ တစ္လတာ၊ တစ္ႏွစ္တာ၊ တစ္သက္တာ သီလနဲ႔ ျပည့္စံုတာကုိ ဘုရားရွင္ဘယ္ေလာက္ ခ်ီးမႊမ္းေတာ္မူေလမလဲ ဆိုတာကို ေလးေလးနက္နက္ ေတြးၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆိုေတာ့ကာ.. ဒီေန႔လို သီလရွိတဲ့ေန႔ေတြ၊ သမာဓိ- ပညာျဖစ္ပြါးေၾကာင္း စုေပါင္းၿပီး တရားဓမၼနာၾကားၾကည္ညိဳၾကတဲ့ေန႔ေတြ ကို အသက္ရွင္ခြင့္ရတဲ့ ေန႔ေတြထဲက ဒီထက္မက ဆြဲထုတ္ရယူႏိုင္ၾကပါေစ..။” စသျဖင့္ ေဟာေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သူတုိ႔ေတြလည္း အင္မတန္ ေက်နပ္ၾကပါတယ္။  တရားေဟာၿပီးတဲ့ေနာက္ လွဴဖြယ္ဝတၳဳေတြ လွဴဒါန္း၊ ကိုယ္ေစာင့္နတ္ ျမစ္ေစာင့္နတ္ေတြကစလို႔ အမွ်ေပးေဝၿပီး ေန႔ဆြမ္းဆက္ကပ္လွဴဒါန္းၾကပါတယ္။ ျမစ္ထဲက ေရလုပ္သားေတြ ျမစ္ထဲမွာ စုေပါင္းဆက္ကပ္ၾကတဲ့ တစ္သက္မေမ့ႏိုင္စရာ သံဃဒါနကုသိုလ္ပြဲတစ္ခုပါပဲ။

ညေန ေက်ာင္းကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာ သတင္းတစ္ခုက ဆီးႀကိဳလို႔ေနပါတယ္။ စစ္ေတြမွာ သီတင္းသံုးေနတဲ့ အဆုပ္ေရာဂါ အခံရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဟန္းေတာ္တစ္ပါး အသည္းအသန္ျဖစ္လာလို႔ ေဆးရံုတင္လိုက္ရတယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းပါပဲ။

စာေရးသူ အေနျဖင့္ သူဟာ လူ႕ဘဝတုန္းက ဘိလပ္ေျမသိုေလွာင္ခန္းတစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္ခဲ့ရသူျဖစ္ၿပီး သူ႕ရဲ႔အဆုပ္ဟာလည္း အေတာ္ပ်က္စီးေနၿပီ ဆိုတာကို သိထားပါတယ္။ သူဟာ အသက္ (၂၀) ေလာက္မွာ သာသနာ့ေဘာင္ကို ဝင္ေရာက္လာခဲ့ၿပီး ပရိယတၱိစာေပမ်ားကို သင္ယူေလ့လာခဲ့တယ္။ စာဝါအားလပ္ခ်ိန္ေတြမွာ ရိပ္သာဝင္ၿပီး တရားဓမၼအလုပ္ အားထုတ္ေလ့ရွိတယ္။ တခါတေလမွာ စာေရးသူတို႔ ငယ္ဆရာေတာ္ဆီမွာ သံုးလတန္သည္၊ ေလးလတန္သည္ လာေရာက္ေနထိုင္တတ္ပါတယ္။ အေအးအားႀကီးတဲ့ အခါမ်ိဳးဆိုရင္ သူ႕ခမ်ာ အသက္ရႈမဝေတာ့ပါဘူး။ ေခ်ာင္းေတြ တဟြတ္ဟြတ္ ဆိုးတတ္ၿပီး သူ႕ကို ၾကည့္ရတာ ေပါင္ (၁၀၀) ေတာင္ ျပည့္မယ္ မထင္ရေတာ့ပါဘူး။ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက ဘယ္ေတာ့မွ ပ်က္မသြားတဲ့ သူ႔အၿပံဳးေတြပါပဲ။

တခါတေလမွာ ကုတင္ေပၚမွာ ဝမ္းလ်ားေမွာက္ၿပီး ေခ်ာင္းေတြတဟြတ္ဟြတ္ဆိုး၊ ကုတင္ေအာက္က ေထြးခံမွာ တံေတြးေတြ တပ်စ္ပ်စ္ ေထြးေနရတဲ့ၾကားက တကုတ္ကုတ္ စာေရးေနတဲ့သူ႕ကို ေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။ လစဥ္ထုတ္ ဘာသာေရးမဂၢဇင္းေတြမွာ သူ႕ေဆာင္းပါးေတြကို ရံဖန္ရံခါ ေတြ႕လာရတတ္ပါတယ္။ ေဝဒနာကို ခံစားရင္း၊ တရားအားထုတ္ရင္း၊ ဘာသာေရးအသိေတြကို မွ်ေဝေပးေနသူအျဖစ္ ေလးစားမိရတာကေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ခု  ထိုအရွင္ စစ္ေတြေဆးရံုက ကုတင္တစ္လံုးေပၚ ေရာက္ေန ရွာသတဲ့။

မနက္က ေဟာျဖစ္ခဲ့တဲ့ “သီလမ႐ွိ သမာဓိမ႐ွိဘဲ အႏွစ္တစ္ရာပတ္လံုး အသက္႐ွည္ေနရျခင္းထက္ သီလ႐ွိ၍ သမထ၀ိပႆနာကို ႐ႈေနေသာသူ၏ တစ္ရက္မွ် အသက္႐ွည္ရျခင္းသည္ ျမတ္၏။” ဆိုတဲ့ ဓမၼပဒဂါထာေလးက ေခါင္းထဲကို အဟုန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ျပန္လည္ ဝင္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဟုတ္တယ္။ သူ႕လို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးအတြက္ တစ္ရက္ တစ္မနက္ေလာက္ အသက္ဆက္ရွင္ခြင့္ရခဲ့ရင္ တစ္ရက္အတြက္ သူတရားဆက္မွတ္ခြင့္ ရေပလိမ့္မယ္။ အက်ိဳးရွိတဲ့ စာေပတစ သူခ်န္ထားရစ္ခဲ့ နိုင္လိမ့္မယ္။ သူ အသက္ရွင္ႏိုင္သမွ် ဆက္ရွင္ေနျခင္းဟာ သူ႔အတြက္ေရာ အမ်ားအတြက္ပါ အမ်ားႀကီး တန္ဖိုးရွိတယ္။

ေလာေလာဆယ္ လက္ထဲမွာ မနက္က ျမစ္ထဲက ဒကာေတြ လွဴလိုက္ၾကတဲ့ နဝကမၼ ႏွစ္ေသာင္း ရွိေနတယ္။ အနည္းဆံုး ေဆးတစ္လံုးစာဖိုးေလာက္ေတာ့ ရတန္ေကာင္းရဲ႕။ သတင္းေပးလာသူက သူ႕အကို၊ နက္ျဖန္ စစ္ေတြကို လိုက္သြားမည္ဆိုေတာ့ အားေပးစကားနဲ႔အတူ ထိုနဝကမၼ ႏွစ္ေသာင္းကို ေဆးဖိုးအျဖစ္ လွဴဒါန္းျဖစ္လိုက္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီတုန္းက ေငြႏွစ္ေသာင္းဆိုတာ ဘာမွ ဆန္းတာမဟုတ္၊ ကိုယ့္မွာလည္း အဲသေလာက္သာ ခ်မ္းသာသည္။ ဒီထက္မက လွဴခ်င္သည္။ မည္သို႔ဆိုေစ အက်ိဳးရွိသည့္ အသက္ရွင္ျခင္းအေၾကာင္းကို ထိုေန႔က ေကာင္းေကာင္းႀကီး နားလည္ခြင့္ရခဲ့လိုက္ပါသည္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္ေလာက္က အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကေလးကို ခုတေလာ ခဏခဏ အမွတ္ရေနမိတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေနထိုင္မေကာင္းတဲ့ အခါမ်ိဳးေတြမွာ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကေလးကို ပိုၿပီး အမွတ္ရေနမိတတ္ပါတယ္။

ေမတၱာျဖင့္

အရွင္ဝိသာရဒ (ရမၼာဝတီ)

30/06/2013