To
develop breathing meditation by way of this counting method, the meditator
should sit; with legs folded crosswise, body erect and eyes close.
ဤေရတြက္ျခင္းနည္းလမ္းျဖင့္ ဝင္ေလထြက္ေလကမၼ႒ာန္းကို
ပြားမ်ားရန္အတြက္ ေယာဂီသည္ တပၸလင္ေခြ၊ ကိုယ္ကိုေျဖာင့္ေျဖာင့္ထား၊ မ်က္လံုးကိုမွိတ္၍
ထိုင္သင့္ေလသည္။
Then, he is
ready to start counting the breaths with mindfulness. The important thing is
that the mind should not follow the passage of in-breath and out-breath just as
a gate keeper who just watches the people at the gate. Likewise, mind should
focus on nose-tip or upper lip where breaths touch and aware on in-breath and out-breath
by way of counting.
ထို႔ေနာက္တြင္ကား သူသည္ သတိျဖင့္ ဝင္ေလထြက္ေလ ေရတြက္မႈကို စတင္ရန္
အသင့္ျဖစ္ေလၿပီ။ အေရးႀကီးသည္မွာ စိတ္သည္ ဂိတ္၌ ခရီးသည္တို႔ကို ေစာင့္ၾကည့္သူ ဂိတ္ေစာင့္ကဲ့သို႔ပင္
ဝင္ေလႏွင့္ထြက္ေလ ေရြ႕လ်ားျဖတ္သန္းမႈေနာက္သို႔ လိုက္ပါစီးေမ်ာမသြားသင့္ျခင္းပင္ ျဖစ္ေပသည္။
ထို႔အတူ စိတ္သည္ ဝင္ေလထြက္ေလေတြ႔ထိရာ ႏွာေခါင္းဖ်ား (သို႔မဟုတ္) အေပၚႏႈတ္ခမ္း၌ အာရံုစိုက္သင့္ၿပီး
ေရတြက္ျခင္းနည္းလမ္းျဖင့္ ဝင္ေလ ႏွင့္ ထြက္ေလကို သိမွတ္ေနသင့္ေလသည္။
Indeed,
there are three notable things of mindfulness of breathing meditation; nose-tip or
upper lip (nimitta)[1],
in-breath (assāsa) and out-breath (passāsa). These three things are not the
object of a
single consciousness. But for a meditator who does not know these three things,
the development of mindfulness of breathing meditation is not attained. Therefore, a meditator has to
be just as a man who cuts a timber too. When a man cuts the timber placed on
the ground with saw, his mindfulness is set up by the saw’s teeth where they
touch the timber whenever the saw’s teeth approach and recede. Likewise, a
meditator should know the three things; nose-tip or upper lip (nimitta), in-breaths and out-breaths
whenever they touch, and count them by way of counting.[2]
စင္စစ္တြင္ ႏွာေခါင္းဖ်ား (သို႔မဟုတ္)
အေပၚႏႈတ္ခမ္း (နိမိတၱ)၊ ဝင္ေလ (အႆာသ) ႏွင့္ ထြက္ေလ (ပႆာသ) ဟူ၍ ဝင္ေလထြက္ေလသတိကမၼ႒ာန္းႏွင့္ပတ္သက္၍
သတိျပဳဖြယ္ရာ သံုးခုရွိေပသည္။ ဤသံုးခုသည္ တစ္ခုတည္းေသာစိတ္၏ အာရံုတရားတို႔ မဟုတ္ၾကပါေလ။
သို႔ရာတြင္ ဤသံုးခုကို မသိေသာ ေယာဂီအား ဝင္ေလထြက္ေလသတိဘာဝနာ မျဖစ္ထြန္းပါေပ။ ထို႔ေၾကာင့္
ေယာဂီသည္ သစ္ေရြသမားကဲ့သို႔ ျဖစ္သင့္ေလသည္။ သစ္ေရြသမားသည္ ေျမႀကီးေပၚခ်ထားေသာသစ္ကို
လႊျဖင့္ ျဖတ္ေသာအခါ လႊသြားကို တြန္းတိုင္းဆြဲတိုင္း သစ္တံုးေပၚ လႊသြားထိရာအရပ္ရွိ လႊသြားအေပၚ၌
သူ၏စိတ္ကို ထားေလသည္။ ထိုနည္းအတူ ေယာဂီသည္လည္း
ဝင္ေလထြက္ေလ တိုးထိတိုင္း ႏွာေခါင္းဖ်ား (သို႔မဟုတ္) အေပၚႏႈတ္ခမ္း (နိမိတၱ)၊ ဝင္ေလ
ႏွင့္ ထြက္ေလ ဟူေသာ အရာသံုးမ်ိဳးကို သိမွတ္သင့္ၿပီး ၎တို႔ကို ေရတြက္ျခင္းနည္းလမ္းျဖင့္
ေရတြက္အပ္ေလသည္။
He
should bear in mind that mindfulness of breathing must be counted only at the
moment of breath touching on the touching point of nose-tip or upper-lip. He
must not count breath before or after touching on the touching point of
nose-tip or upper-lip.[3]
ေယာဂီသည္ ေလတိုးထိရာ ႏွာေခါင္းဖ်ား
(သို႔မဟုတ္) အေပၚႏႈတ္ခမ္း၌ ဝင္ေလထြက္ေလတိုးထိခိုက္တြင္သာ ဝင္ေလထြက္ေလသတိကို ေရတြက္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း
မွတ္သားအပ္ေလသည္။ ဝင္ေလထြက္ေလကို ေလတိုးထိရာ ႏွာေခါင္းဖ်ား (သို႔မဟုတ္) အေပၚႏႈတ္ခမ္း၌
ဝင္ေလထြက္ေလ မတိုးထိခင္ (သို႔မဟုတ္) တိုးထိၿပီးမွ လံုးဝမေရတြက္ရပါေလ။
During
each vāra, the meditator must try to
develop the three parts of concentration; right effort,
right mindfulness and right concentration. That means when
taking breathing meditation by way of counting method, during each vāra after out-breath, the in-breath
must be breathed, and after breathing in, the out-breath must be breathed with
right effort. If the right effort does not support to breathe, even though
there is automatic breathing, the right effort is broken. If the counting is
missing, the right mindfulness is broken. If mind is going round without focus
on breaths, the right concentration is broken.[4]
During one session of meditation, meditator should try to get the complete vāra as much as he can; twenty vāra, thirty vāra or more than that.[5]
ေယာဂီသည္ ဝါရတစ္ခုစီအတြင္း သမၼာဝါယာမ၊ သမၼာသတိ ႏွင့္ သမၼာသမာဓိ ဟုဆိုအပ္ေသာ
သမာဓိမဂၢင္သံုးပါးကို တိုးပြားေစရန္ ႀကိဳးစားရေပမည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ေရတြက္ျခင္းနည္းလမ္းျဖင့္ ဝင္ေလထြက္ေလကမၼ႒ာန္းကို
အားထုတ္ေနစဥ္ ဝါရတစ္ခုစီအတြင္း ထြက္ေလၿပီးေနာက္ ဝင္ေလကို (သမၼာဝါယာမျဖင့္) ရွဴသြင္းရမည္၊
ဝင္ေလၿပီးေနာက္ ထြက္ေလကို သမၼာဝါယာမျဖင့္ ရွဴထုတ္ရမည္။ အကယ္၍ ေလရွဴရန္ သမၼာဝါယာမ မပံ့ပိုးလွ်င္
အလိုအေလ်ာက္ ရွဴသြင္းရွဴထုတ္လုပ္ေနေစကာမူ သမၼာဝါယာမမဂၢင္ က်ိဳးပ်က္ေလသည္။ အကယ္၍ ေရတြက္မႈ
ေမ့ေလ်ာ့မွားယြင္းလွ်င္ သမၼာသတိမဂၢင္ က်ိဳးပ်က္ေလသည္။ အကယ္၍ စိတ္သည္ ဝင္ေလထြက္ေလအေပၚ
အာရံုမစိုက္ဘဲ ဟိုဟိုဒီဒီ ပ်ံ႕လြင့္ေျပးသြားလွ်င္ သမၼာသမာဓိမဂၢင္ က်ိဳးပ်က္ေလသည္။ ေယာဂီသည္ တရားအားထုတ္ခ်ိန္တစ္ခုအတြင္း ဝါရႏွစ္ဆယ္၊ ဝါရသံုးဆယ္
(သို႔မဟုတ္) ထို႔ထက္မ်ားမ်ား အတတ္ႏိုင္ဆံုး လံုးဝျပည့္စံုေသာဝါရမ်ားကို ရရွိရန္ ႀကိဳးစားအားထုတ္သင့္ေလသည္။
According
to Ven. Meayzin Tawra Saradaw, by way of counting as said above, when the
mindfulness breaths are completely counted from one to eight, it should be
recorded as one time (eka- vāra) by
folding a finger. In this way, the first ten times (dasa vāra) of counting should be recorded on ten fingers. Then, the group of
the first ten times of counting should be mentally placed at the right wrist.
Another group should be placed at right elbow, the third the right shoulder,
the fourth the right ear, the fifth the right upper corner of head, the sixth
the left upper corner of head, the seventh the left ear, the eighth the left
shoulder, the nine the left elbow and the tenth group should be placed at the
left wrist. Then, the meditator completes hundred times (sata vāra) of counting breath.[6]
ေျမဇင္းေတာရဆရာေတာ္၏ အဆိုအရ အထက္တြင္ျပဆိုခဲ့ၿပီးေသာ
ေရတြက္နည္းျဖင့္ ဝင္ေလထြက္ေလသတိကို တစ္မွရွစ္အထိ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေရတြက္ၿပီးေသာအခါ
လက္ေခ်ာင္းကေလးတစ္ေခ်ာင္းကို ခ်ိဳး၍ တစ္ႀကိမ္ ဟု မွတ္သားထားသင့္ေပသည္။ ဤသို႔လွ်င္ လက္ဦးေရတြက္မႈဆယ္ႀကိမ္
(ဒသဝါရ) ကို လက္ေခ်ာင္း ဆယ္ေခ်ာင္းတြင္ မွတ္သားအပ္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ လက္ဦးေရတြက္မႈဆယ္ႀကိမ္တစ္စုကို
ညာဘက္လက္ေကာက္ဝတ္တြင္ စိတ္ျဖင့္ (မွတ္သား) ထားအပ္ေလသည္။ ေနာက္ထပ္ (ေရတြက္မႈ ဆယ္ႀကိမ္)
တစ္စုကို ညာဘက္တံေတာင္ဆစ္၊ သံုးခုေျမာက္အစုကို ညာဘက္ပုခံုး၊ ေလးခုေျမာက္အစုကို ညာဘက္နားရြက္၊
ငါးခုေျမာက္အစုကို ညာဘက္ခ်ိဳေစာင္း၊ ေျခာက္ခုေျမာက္အစုကို ဘယ္ဘက္ခ်ိဳေစာင္း၊ ခုနစ္ခုေျမာက္အစုကို
ဘယ္ဘက္နားရြက္၊ ရွစ္ခုေျမာက္အစုကို ဘယ္ဘက္ပုခံုး၊ ကိုးခုေျမာက္အစုကို ဘယ္ဘက္တံေတာင္ဆစ္
ႏွင့္ ဆယ္ခုေျမာက္အစုကို ဘယ္ဘက္လက္ေကာက္ဝတ္တြင္ (စိတ္ျဖင့္ မွတ္သား) ထားရွိအပ္ေလသည္။
ဤတြင္ ေယာဂီသည္ ဝင္ေလထြက္ေလေရတြက္မႈ အႀကိမ္တစ္ရာ (သတဝါရ) ကို ျပည့္စံုေစေလသည္။
Placing the Vāras mentally
Sometimes,
the mind runs into other objects during counting. In that situation, the
meditator should reset the recent counting process, but no need to delete the
former records of counting in the recent session. For example, after the
meditator have already completed five times (Pañca vāra) and four folded fingers, then if the mind does not
focus on breath or something is wrong in progress, he must reset for the record
of five times and five folded fingers.
အႀကိမ္ေရကို
စိတ္ျဖင့္မွတ္သားထားျခင္း
တခါတရံ စိတ္သည္ (ဝင္ေလထြက္ေလ) ေရတြက္ေနစဥ္အတြင္း
အျခားအာရံုမ်ားသို႔ ေျပးသြားတတ္ေလသည္။ ထိုအခါ ေယာဂီသည္ လက္ရွိေရတြက္ေနဆဲအစဥ္ကို ျပန္လည္ေရတြက္သင့္ေပသည္။
သို႔ေသာ္ လက္ရွိတရားအားထုတ္ခ်ိန္အတြင္း ေရတြက္ထားၿပီးသား ကနဦးမွတ္သားမႈမ်ားကိုမူ ပယ္ဖ်က္ပစ္ရန္
မလိုအပ္ေပ။ ဥပမာ - ေယာဂီသည္ ငါးဝါရ ႏွင့္ လက္ေခ်ာင္းေလးေခ်ာင္း ျပည့္ျပည့္ဝဝ ရထားၿပီးေနာက္
စိတ္သည္ ဝင္ေလထြက္ေလအေပၚ အာရံုမစိုက္ေတာ့ပါလွ်င္ (သို႔မဟုတ္) အားထုတ္မႈအတြင္း အမွားအယြင္း
တစံုတရာ ျဖစ္လာခဲ့ပါလွ်င္ သူသည္ ငါးဝါရႏွင့္ လက္ေခ်ာင္းငါးေခ်ာင္းအတြက္ မွတ္သားမႈကို
ျပန္လည္စတင္ရမည္ ျဖစ္ေလသည္။
Dr. Visarada (Rammavati)
[1] Pṭsm. I 171: Evamevaṃ bhikkhu nāsikagge vā mukhanimitte vā satiṃ upaṭṭhapetvā nisinno hoti; PṭsmA
471: In Paṭisambhidāmagga, it is said
“nimittaṃ assāsapassāsā, anārammaṇamekacittassa,
ajānato tayo dhamme, bhāvanā nupalabbhati” (Pṭsm. I 170) . For about that,
the commentary of Paṭisambhidhāmagga
defines the word ‘nimitta’ as ‘nimittanti assāsapassāsānaṃ phusanaṭṭhānaṃ. Assāsapassāsā hi dīghanāsikassa
nāsāpuṭaṃ ghaṭṭentā pavattanti, rassanāsikassa uttaroṭṭhaṃ; nimitta means the touching point of
in-breath and out-breath. For one who breathes long they touch at the nose-tip,
and for one who breathes short they touch at the upper lip.’
[2] Vism. I 273: ‘‘Kathaṃ
ime tayo dhammā ekacittassa ārammaṇā na honti, na cime tayo dhammā aviditā
honti, na ca cittaṃ vikkhepaṃ gacchati, padhānañca paññāyati, payogañca
sādheti, visesamadhi gacchati? Seyyathāpi rukkho same bhūmibhāge nikkhitto,
tamenaṃ puriso kakacena chindeyya. Rukkhe phuṭṭhakakacadantānaṃ vasena
purisassa sati upaṭṭhitā hoti, na āgate vā gate vā kakacadante
manasi karoti, na āgatā vā gatā vā kakacadantā aviditā honti, padhānañca
paññāyati, payogañca sādheti, visesamadhigacchati.”
‘‘Yathā rukkho same bhūmibhāge nikkhitto, evaṃ upanibandhanānimittaṃ.
Yathā kakacadantā, evaṃ assāsapassāsā. Yathā rukkhe phuṭṭhakakacadantānaṃ
vasena purisassa sati upaṭṭhitā hoti, na āgate vā gate vā kakacadante manasi
karoti, na āgatā vā gatā vā kakacadantā aviditā honti, padhānañca paññāyati,
payogañca sādheti, visesamadhigacchati, evameva bhikkhu nāsikagge vā
mukhanimitte vā satiṃ upaṭṭhapetvā nisinno hoti, na āgate vā gate vā
assāsapassāse manasi karoti, na ca āgatā vā gatā vā assāsapassāsā aviditā honti, padhānañca paññāyati, payogañca sādheti,
visesamadhigacchati.”
No comments:
Post a Comment