In
order to know one’s own striving, the meditator should write down the times of
counting breath in the record book in every session.
ေယာဂီသည္ မိမိ၏ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈကို
သိရွိႏိုင္ရန္အတြက္ တရားထိုင္ခ်ိန္တိုင္း ေရတြက္မႈအႀကိမ္ အေရအတြက္ကို မွတ္စုစာအုပ္တြင္
ေရးမွတ္ထားသင့္ေလသည္။
If he takes the meditation under the guidance of a teacher, daily report
of the total times of counting should be submitted to the teacher. In this way,
he should try to achieve the developing of counting of breaths day by day. Or
he should try not to reduce the total number of counting times from the latest
record. That is how the meditator should try to cultivate steadfast mindfulness
by way of counting method.[1]
According to Ven. Meay zin Tawra Saradaw, at the beginning, one should spend
eight hours at least to take this counting method per day.
အကယ္၍ ေယာဂီသည္ ဆရာ့ထံနည္းခံအားထုတ္ေနပါမူ ေန႔စဥ္ ေရတြက္ႀကိမ္
စုစုေပါင္းအေရအတြက္ အစီရင္ခံစာကို ဆရာ့ထံ တင္ျပသင့္ေလသည္။ ဤနည္းအားျဖင့္ သူသည္ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔
ဝင္ေလထြက္ေလေရတြက္မႈ တိုးတက္မ်ားျပားလာေစရန္ ႀကိဳးစားအားထုတ္သင့္ေလသည္။ သို႔တည္းမဟုတ္
ေနာက္ဆံုးမွတ္တမ္းေအာက္ ေရတြက္ႀကိမ္စုစုေပါင္း ကိန္းဂဏန္း ေလ်ာ့နည္းမလာေစရန္ ႀကိဳးစားသင့္ေလသည္။
ဤသည္ကား ေယာဂီသည္ ေရတြက္ျခင္းနည္းလမ္းျဖင့္ ခိုင္ျမဲေသာသတိတရားကို ထူေထာင္ရန္ မည္သို႔မည္ပံု
ႀကိဳးစားသင့္ေၾကာင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ေျမဇင္းေတာရဆရာေတာ္၏ အဆိုအရ ေယာဂီသည္ ကနဦးကာလ၌
ဤေရတြက္ျခင္းနည္းလမ္းကို အားထုတ္ဖို႔ တစ္ေန႔လွ်င္ အနည္းဆံုး ရွစ္နာရီခန္႔ အသံုးျပဳသင့္ေလသည္။
In
the Visuddhimagga,
the two kinds of counting; slow counting and quick counting, are explained. If
one wants to count the breaths slowly, he should do as a grain measurer does.
The grain measurer, having filled the basket, counts as one, and empties it.
Then, he recites as “one, one” till he refills it after removing any rubbish
that he may have noticed. In this way, he counts as “two, two”, and so on.
Likewise, a meditator should begin to count the in-breath or out-breath as
“one, one” and count up to “ten, ten”, noting each as it happens. Similarly,
one who wants to count one set of in-breath and out-breath as “one” or two sets
of in-breath and out-breath as “one” also can do so.[2]
ဝိသုဒၶိမဂ္က်မ္း၌ ေျဖးေျဖးေရတြက္နည္းႏွင့္
ျမန္ျမန္ေရတြက္နည္း ဟူေသာ ေရတြက္နည္းႏွစ္မ်ိဳးကို ရွင္းျပထားေပသည္။ အကယ္၍ ေယာဂီသည္
ဝင္ေလထြက္ေလကို ေျဖးေျဖးေရတြက္လိုပါမူ စပါးျခင္သူ ျပဳမူသကဲ့သို႔ အားထုတ္သင့္ေပသည္။
စပါးျခင္သူသည္ ေတာင္းကိုျပည့္ေစၿပီး တစ္ဟု ေရတြက္ၿပီးလွ်င္ သြန္ခ်လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္
သူသတိထားမိသမွ် အမိႈက္သရိုက္မ်ားကို ဖယ္ရွားၿပီး ေနာက္တစ္ေတာင္း ျပန္ျပည့္သည္အထိ “တစ္
… တစ္ …” ဟုပင္ ေရတြက္သည္။ ဤနည္းအားျဖင့္ သူသည္ “ႏွစ္ …၊ ႏွစ္ …” စသည္ျဖင့္ ေရတြက္သည္။
ထိုနည္းအတူ ေယာဂီသည္ ဝင္ေလ (သို႔မဟုတ္) ထြက္ေလကို ေရတြက္ရန္ “တစ္ …၊ တစ္ …” ဟု စတင္သင့္ၿပီး
ထို (ဝင္ေလထြက္ေလ) ျဖစ္ေပၚမႈ တစ္ခုစီကို မွတ္သားၿပီးလွ်င္ “တစ္ဆယ္ …၊ တစ္ဆယ္ …” အထိ
ေရတြက္ရေလသည္။ ထိုနည္းအတူ ဝင္ေလထြက္ေလ တစ္စံုကို “တစ္” (သို႔မဟုတ္) ဝင္ေလထြက္ေလ ႏွစ္စံုကို
“တစ္” ဟု ေရတြက္လိုသူသည္လည္း အလားတူ ေရတြက္ႏိုင္ေလသည္။
For
one who wants to count the breath quickly after the breath becoming evident to
him can count it quickly as a cowherd does. A skilled cowherd takes pebbles in
his pocket, a whip in hand and goes to the cow pen in the morning. He, sitting
on the bar of the gate, prodding the cows in the back, counts the cows reached
the gate as “one, two” by dropping the pebbles for each. When the cows come out
quickly with group, he counts them as “three, four, five, ten.” Likewise, when the breath had already become
evident to the meditator, he can count each breath which reaches the nose-tip
along quickly as “One, two, three, four, five; one, two, three, four, five, six
… seven … eight … nine … ten”. For the meditation subject
which is connected with counting, the mind becomes tranquil by the support of
counting, just as a boat in a swift current is steadied with the support of a
rudder.[3]
The Visuddhimagga mentioned that the beginner should take this
counting method until mindfulness can stand on breaths without counting because
counting is just for removing thoughts and establishing mindfulness on breaths.[4]
ဝင္ေလထြက္ေလကို ျမန္ျမန္ေရတြက္လိုသူသည္
ဝင္ေလထြက္ေလ ထင္ရွားစြာျဖစ္လာၿပီးေနာက္ ႏြားေက်ာင္းသား ျပဳမူသကဲ့သို႔ ျမန္ျမန္ေရတြက္ႏိုင္ေပသည္။
ကၽြမ္းက်င္ေသာ ႏြားေက်ာင္းသားသည္ နံနက္ေစာေစာတြင္ ခဲလံုးေလးမ်ားကို အိတ္တြင္ထည့္၍ ၾကာပြတ္ကို
လက္စြဲလ်က္ ႏြားၿခံသို႔သြားေလသည္။ သူသည္ ႏြားေက်ာကုန္းကို ပုတ္ခတ္၍ တံခါးဝသို႔ေရာက္လာေသာႏြားမ်ားကို
စည္းရိုးတံခါးတိုင္တြင္ထိုင္၍ ႏြားတစ္ေကာင္စီကို ခဲလံုးမ်ားျဖင့္ပစ္ရင္း “တစ္၊ ႏွစ္”
ဟု ေရတြက္ေလသည္။ ႏြားမ်ားသည္ အုပ္စုလိုက္ လ်င္ျမန္စြာ ထြက္ၾကေသာအခါ ၎ႏြားမ်ားကို သူသည္
“သံုး၊ ေလး၊ ငါး၊ တစ္ဆယ္” ဟု ေရတြက္ေလသည္။ ထိုနည္းအတူ ဝင္ေလထြက္ေလ ထင္ရွားစြာျဖစ္လာၿပီးေနာက္
ေယာဂီသည္ ႏွာေခါင္းဖ်ားသို႔ လ်င္ျမန္စြာေရာက္လာေသာ ဝင္ေလထြက္ေလ တစ္ခုခ်င္းစီကို “တစ္၊
ႏွစ္၊ သံုး၊ ေလး၊ ငါး” ဟုလည္းေကာင္း၊ “တစ္၊ ႏွစ္၊ သံုး၊ ေလး၊ ငါး၊ ေျခာက္၊ ခုနစ္၊ ရွစ္၊
ကိုး၊ တစ္ဆယ္” ဟုလည္းေကာင္း ေရတြက္ႏိုင္ေပသည္။ ေရစီးသန္သန္၌ တက္မ (ထိုးဝါး) ၏ ေထာက္ပံ့မႈေၾကာင့္
တည္ၿငိမ္လာရေသာ ေလွကဲ့သို႔ ေရတြက္ျခင္းႏွင့္ဆက္စပ္ေသာ ကမၼ႒ာန္းတြင္ ေရတြက္ျခင္း၏ ေထာက္ပံ့မႈေၾကာင့္ပင္
စိတ္သည္ တည္ၿငိမ္လာရေပသည္။ (ဝင္ေလထြက္ေလ ကမၼ႒ာန္းအလုပ္ကို) စတင္အားထုတ္သူသည္ ဝင္ေလထြက္ေလကို
ေရတြက္စရာမလိုဘဲ သတိၿမဲခိုင္ ရပ္တည္ႏိုင္သည့္တိုင္ေအာင္ ဤေရတြက္ျခင္းနည္းလမ္းကို အသံုးျပဳသင့္ေၾကာင္း၊
အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေရတြက္ျခင္းသည္ အေတြးမ်ားကို ဖယ္ရွားရန္ႏွင့္ ဝင္ေလထြက္ေလအေပၚ
သတိတရားတည္ေဆက္ရန္အတြက္ ျဖစ္၍ျဖစ္ေၾကာင္း ဝိသုဒၶိမဂ္က်မ္းက မိန္႔ဆိုထားေပသည္။
Dr. Visarada (Rammavati)
[2] Vism. I 270: Dhaññamāpako hi nāḷiṃ pūretvā ‘‘eka’’nti
vatvā okirati. Puna pūrento kiñci kacavaraṃ disvā taṃ chaḍḍento ‘‘ekaṃ eka’’nti
vadati. Esa nayo dve dvetiādīsu. Evameva imināpi assāsapassāsesu yo upaṭṭhāti,
taṃ gahetvā ‘‘ekaṃ eka’’nti ādiṃ katvā yāva ‘‘dasa dasā’’ti
pavattamānaṃ pavattamānaṃ upalakkhetvāva gaṇetabbaṃ. Tassa evaṃ gaṇayato nikkhamantā
ca pavisantā ca assāsapassāsā pākaṭā honti.
[3] Ibid., 271: Cheko hi gopālako sakkharādayo ucchaṅgena gahetvā rajjudaṇḍahattho
pātova vajaṃ gantvā gāvo piṭṭhiyaṃ paharitvā palighatthambhamatthake nisinno
dvārappattaṃ dvārappattaṃyeva gāviṃ ekā dveti sakkharaṃ khipitvā gaṇeti.
Tiyāmarattiṃ sambādhe okāse dukkhaṃ vutthagogaṇo nikkhamanto nikkhamanto
aññamaññaṃ upanighaṃsanto vegena vegena puñjapuñjo hutvā nikkhamati. So vegena
vegena ‘‘tīṇi cattāri pañca dasā’’ti gaṇetiyeva, evamimassāpi purimanayena gaṇayato
assāsapassāsā pākaṭā hutvā sīghaṃ sīghaṃ punappunaṃ sañcaranti. Tatonena
‘‘punappunaṃ sañcarantī’’ti ñatvā anto ca bahi ca agahetvā dvārappattaṃ
dvārappattaṃyeva gahetvā ‘‘eko dve tīṇi cattāri pañca cha. Eko dve tīṇi cattāri
pañca cha satta…pe… aṭṭha, nava, dasā’’ti sīghaṃ sīyaṃ gaṇetabbameva. Gaṇanapaṭibaddhe
hi kammaṭṭhāne gaṇanabaleneva cittaṃ ekaggaṃ hoti, arittupatthambhanavasena caṇḍasote
nāvāṭṭhapanamiva.
[4] Ibid., I 271: Kīvaciraṃ panetaṃ gaṇetabbanti? Yāva vinā gaṇanāya assāsapassāsārammaṇe
sati santiṭṭhati. Bahivisaṭavitakkavicchedaṃ katvā assāsapassāsārammaṇe
satisaṇṭhāpanatthaṃyeva hi gaṇanāti.
No comments:
Post a Comment